স্বাধীনতা দিৱসৰ চিন্তা

সৰুকালৰ কথা। স্বাধীনতা দিৱসৰ আগদিনাৰ পৰাই আমাৰ থৰ-কাছুটি নোহোৱা অৱস্থা হৈছিল। স্কুলৰ ইউ-নি-ফৰ্মযোৰ ইস্ত্রি কৰা, বগা কাপোৰৰ জোতাত ৰং কৰাকে ধৰি আমাৰ অনেক ব্যস্ততাৰ অন্ত নাছিল। উৎসৱৰ আনন্দ আৰু উত্তেজনাৰ বন্যাত আমাৰ নিশা ভালকৈ টোপনি অহা নাছিল।

কাহিলি পুৱাতে তথ্য আৰু জনসংযোগ বিভাগে প্রচাৰ কৰা দেশপ্রেম মূলক গীতবোৰে আমাৰ  শিশুমনৰ চেতনাকো  জাগ্রত কৰিছিল । স্কুলৰ পতাকা উত্তোলন স্থলীত ৰাষ্ট্রীয় পুৰস্কাৰপ্রাপ্ত কৃতী শিক্ষক,আমাৰ হেডচাৰে (প্রয়াত বদন গোস্বামী ছাৰ) স্বাধীনতা দিবস সম্পৰ্কে প্রদান কৰা সাৰগৰ্ভ চমু বক্তৃতাটোৱে আমাৰ জাতীয় চেতনাক যেন উদ্বুদ্ধ কৰিহে তুলিছিল  -‘ মহামানৱ মহাত্মা গান্ধীৰ সৱল নেতৃত্বত দেশত আৰম্ভ হোৱা স্বাধীনতা আন্দোলনটোত ভগত সিঙকে ধৰি আমাৰ অসমৰ গোমধৰ কোঁৱৰ,পিয়লি ফুকন,কুশল কোঁৱৰ,কনকলতা বৰুৱা,মুকন্দ কাকতিৰ দৰে জাতীয় সেনানী সকলে কৰা আত্মবলিদানৰ বিনিময়ত, বৰ্ণবাদী ব্রিটীশৰ শাসনক ওফৰাই আমি স্বাধীনতা লাভ কৰিলোহঁক। আজিৰ এই স্বাধীনতা দিৱসত স্বাধীনতা আন্দোলনত ভাগ লোৱা সকলো বীৰ-বীৰংগনাকে আমি আমাৰ শ্রদ্ধাঞ্জলি জ্ঞাপন কৰিছোঁ।

আমাৰ ছাত্র সকলে শাৰী শাৰীকৈ পদযাত্রা কৰি,দেশপ্রেম মূলক শ্লোগান দি দি চৰকাৰী খেলপথাৰলৈ গৈ, বেণ্ডপাৰ্টি সমন্বিতে আড়ম্বৰপূৰ্ণ কুচ- কাৱাজ চোৱাৰ আনন্দকনে আমাক বৰকৈ অভিভূত কৰিছিল।কুচ- কাৱাজৰ  শেষত খেল পথাৰত, মিউজিক চেয়াৰ,এঠেঙিয়া দৌৰ, কুকুৰা যুঁজ আৰু চামুচত মাৰবল লৈ দৌৰ প্রতিযোগিতাত অংশগ্রহণ কৰা আনন্দবোৰে আমাক আজিও আমনি কৰে।দোকান-পোহাৰত উত্তোলন কৰা ত্রিৰংগী জাতীয় পতাকাৰ শোভনীয় পৰিবেশত,স্থানীয় (লটিকা) চিনেমা হলত,দাৰা সিং,ৰাজ কুমাৰ,মনোজ কুমাৰ,ধৰ্মেন্দ্র অভিনিত চিনেমা বোৰে আমাক পাহৰিব নোৱাৰা ধৰনে আনন্দৰ আমেজ প্রদান কৰিছিল।       

আজিৰ এই পৰিবৰ্ত্তিত পৰিস্থিতিত, বহুকেইটা সশস্ত্র সংগঠনৰ দ্বাৰা ঘোষিত বন্ধৰ কবলত উদযাপন কৰিবলগীয়া  হোৱা স্বাধীনতা দিৱসত আগৰ সেই আনন্দৰ উৎসাহ আৰু লহৰ নাই। স্কুলত পতাকা উত্তোলন নহয়। কোনো ‘হেডচাৰে’ ছাত্র-ছাত্রীসকলক ভাৰতৰ স্বাধীনতা দিবসৰ বিষয়ে বক্তৃতা নিদিয়ে। আনন্দৰে শোভাযাত্রা কৰি ৰাজহুৱা পতাকা স্থলীলৈ যাব নোৱাৰে। এক চেঁপা উত্তেজনাই আজিৰ দিনৰ শিশু সকলৰ মনৰ পৰা বলপূৰ্বকভাবে আনন্দবোৰ যেন হৰণ কৰি নিয়া হ’ল।

 আজি কেইবাবছৰ ধৰি মোৰ কৰ্মস্থলী চহৰ খনত ৰাষ্টীয় কাৰ্যসূচী উদযাপনৰ বাবে অস্থায়ী পেণ্ডেল আৰু ডায়াচ নিৰ্মানৰ  বিভাগীয় দায়িত্ব পালন কৰি থাকোতে এনেবোৰ কথায়ে মোৰ মনলৈ সঘনে আহি থাকে।  আজি জাকজমকতা ঠিকেই আছে। কিন্তু উৎসৱৰ প্রাণ নাই। 

স্বাধীনতা  দিবসৰ বিষয়ে ধাৰণা দিয়াৰ মানসেৰে মোৰ ল’ৰাটোক কুচ- কাৱাজ স্থলীলৈ নিয়াৰ মুহূৰ্ততো কেতবোৰ প্রশ্নই সিদিনা পুনৰ মোৰ মনক  জুমুৰি দি গ'লহি।  পুৰণা দিনবোৰ আকৌ ঘূৰি আহিবনে? য’ত আমাৰ ল’ৰাহঁতে হেঁপাহ পলোৱাই হাঁহিব। আনন্দ কৰিব। আমাৰ চিন্তা আৰু সত্ত্বাক ক'ৰবাত পণবন্দী কৰা হৈছে নেকি?স্বাধীনতা আমাৰ জন্মস্বত্ব অধিকাৰ নহয় নেকি?                 

 আমাৰ কঁকাহঁতে বহু কষ্ট আৰু ত্যাগৰ বিনিময়ত পৰাধীনতাৰ শিকলি ছিঙি আমাক স্বাধীনতা আনি দিছিল। এই স্বাধীনতা পাবলৈকে বহুজনে কাৰাবাস খাতি ,ফাঁচিকাঠত উলমি নিজৰ অমূ্ল্য জীৱন আহুতি দিছিল। আমাৰ নতুন প্রজন্মক এনেবোৰ কথা আমি সকলোৱে কোৱা উচিত।

-বিদুল  বৰুৱা