Posts

Showing posts from May, 2013

সমদলৰ শাৰীত থিয় হৈ ( কবিতা )

ভোকত নপৰা মানুহেটো নুবুজে ভোকৰ জ্বালা কি দুখত নপৰা মানুহে নুবুজে দুখনো কি সমদলৰ শাৰীত থিয় নোহোৱাকৈ মানুহে নুবুজে প্রতিবাদ অথবা, বঞ্চনাৰ ভাষা নুবুজে, মূক মানুহৰ কি যে যন্ত্রণা সমস্বৰে গোৱা গানৰ সুৰত যে হাজাৰ হাতীৰ বল লুকাই থাকে সতীৰ্থজনৰ হাতৰ মুঠিত থকা পতাকা খনিৰ যে ইমান শকতি আছে আই, দুখবোৰ এতিয়াও পাহৰি যোৱা নাই বাবেই আজিও অত বছৰে সমদলৰ শাৰীত থিয় হৈ আছোঁ। ৰ'দে বৰষুণে জাৰে জহে সুহৃদ জনৰ স'তে বাটে-হাটে হাত ধৰি আছোঁ। দুখবোৰ পাহৰি যোৱা নাই বাবেই আজিও শুব পৰা নাই সোনোৱালী ৰাজ পালেঙত স্বজ্ঞানে, আজিও উঠিব পৰা নাই বিলাসী যানত হ'ব পৰা নাই ধনী-মানী, তুমি ভবাৰ দৰে- দুখবোৰ পাহৰি নোযোৱাৰ বাবেই -  বিদুল বৰুৱা

মাজৰাতিৰ ঢুলীয়া ( গল্প -২ )

জামুগুৰিহাটৰ কাষৰীয়া কদমকলি গাঁৱৰ সৰবৰহী মহেশ্বৰ; ৰূপহী গাঁৱৰ লচপচী, ৰাঙলী বুঢ়ীৰ ৰূপৱতী জীয়েক বিহুৱতী মইনাৰ নিজ বাছনিত উঠা পতি। দহোবন কাতি কৰি থৈও আনৰ আপদ-বিপদত ঢপলিয়াই অহা বিধৰ লোক। সৌ- সিদিনালৈকে কেওদিশে ফুটি-ফাটি যোৱাকৈ ঢোলৰ ৰগৰ তোলা মহেশ্বৰ বিৰামহীন ঢুলীয়া। সি ওজা; তাৰ ৰৈ-বৈ যোৱা খিয়াতি আছিল, আদৰ আছিল।                                                এই মহেশ্বৰে আজি সানি-পিটিকি লোৱা ৰাতিৰ ভাতমুঠি সনা ভাগেই এৰিলে। গৰাহটো মাৰিব খুজিও সি নোৱাৰিলে। তাৰ ৰুচি নাহিল। ৰুচি নহাৰ কাৰণ আছে। তাৰ মনত আজি দুখ। নিজৰ কোমল অন্তৰত আনে কৰা আঘাতৰ দুখ সেয়া । ইও অইন একো নহয়, তিনিআলি চ'কৰ মেদেলা মহাজন, সৰুভোগ নতুবা নিজ গাঁৱৰে ঠিকাদাৰ বোধনৰ কেটেৰা- জেঙেৰা শুনাৰ মূৰকত আপোনা-আপুনি উথলি উঠা এয়া তাৰ মনৰ নিভৃত কোণৰ দুখ।                                         সেয়েহে আজি আনকালৰ দৰে বিড়ি এটা জ্বলাই লৈ তভক মাৰি তলমুৱাকৈ বহি থাকিও মহেশ্বৰৰ ভাল নালাগিল। সি মনে বিচৰা শান্তি নাপালে। নুমাই যাব ধৰা জুইকুৰাৰ অঙঠাবোৰকে ইফাল- সিফাল কৰি থাকি একোবত তাৰ পৰাও উঠি অহাতহে সি মন কৰিলে- ৰাতি বহুপৰেই হ'ল। সেই

গদ্যৰে অলপ

Image
 শৈশৱতে কাৰবি আংলং জিলাৰ ডিফু চহৰৰ উদয়শ্রী মইনা পাৰিজাতৰ উমাল পৰিৱেশত পদ্য চৰ্চাৰ মাজেৰে এখুজি- দুখুজিকৈ কাব্যৰ জগতখনত সন্তৰ্পণে প্রৱেশ কৰি, লাহে লাহে এক সুকীয়া আনন্দ অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলো। গদ্যত ক'ব নোৱাৰা কথা, অনুভৱবোৰ কাব্যৰ মাজেৰে ক'বলৈ চেষ্টা কৰিলো। এতিয়ালৈ প্রকাশিত কবিতাৰ সংখ্যা সৰহ নহয় যদিও অসমৰ কেইখনমান মানবিশিষ্ট কাকত - আলোচনীত মোৰ কবিতা প্রকাশে মোক কাব্য চৰ্চা কৰি যোৱাত অনুপ্রেৰণা প্রদান কৰিছে।ডিফু সাহিত্য সভা, ডিফু লেখিকা সমাৰোহ সমিতি, কাৰবি আংলং জিলা সাহিত্য সভা, ডিফু গ্রন্হমেলা আদিয়ে আয়োজন কৰা কবি সন্মিলনত কবি বন্ধুসকলৰ সৈতে কবিতা পাঠ কৰি মই বৰ সুখ অনুভৱ কৰোঁ।      জীৱনৰ ৰহস্যময়তাই যেনেকৈ মোক সততে কৌতুহলী কৰি তোলে, তেনেকৈ, জীৱনৰ ক্রুৰতা, বিষাদবোৰে হৃদয়ক কন্দুৱাই থৈ যায়। প্রকৃতিৰ সেউজীয়া ৰূপে মোক যেনেকৈ আকৰ্ষণ কৰে, তেনেকৈ, শৈশৱৰ এৰি অহা দিনবোৰে মোক নষ্টালজিক কৰি তোলে। জীৱনৰ অভিজ্ঞতাই দি যোৱা এনেবোৰ উপাদানেই মোৰ কবিতাৰ সৰল উৎস।      ভাতৃপ্রতিম বন্ধু আৰু অসমৰ নৱ- প্রজন্মৰ এগৰাকী সু-লেখক শ্রী জ্যোতি খাটনিয়াৰৰ মোৰ প্রতি থকা আগ্রহ আৰু প্রধান উদ্যোগৰ

মেটমৰা জীয়া দুখ ( কবিতা )

কান্ধত ভৰ বহন কৰোতে কৰোতে আমাৰো দিনবোৰ গ'লগৈ যেন, তেজাল বলদ হালৰ দৰেই যুঁৱলিয়ে কোঙা কৰা অবশ দেহা ফুলবোৰ ফুলো ফুলো কৰি থাকোতেই কলিতেই মৰহিল কেতিয়াযে সেইবোৰ  তলসৰা পাহি হ'ল দোলাভাৰী মানুহৰ দৰেই আমাৰো মেতমৰা জীয়া দুখ অমানিশাবোৰ বাৰু ফৰিংফুটা জোনাক হৈ ফুলিবনে? জ্বলাবনে কোনোবাই আশাৰ চাকিগছি ?   - বিদুল বৰুৱা

বিহুটি অহাৰ পৰত ( প্রৱন্ধ)

আজি এই মুহূৰ্তত মোৰ বহু কথাই মনলৈ আহিছে। মনলৈ আহিছে , শৈশৱতে ধেমালি কৰা বয়সত আমাৰ চিনাকি গাৱঁখনৰ কথা, চ'ত মাহৰ বিহু অহা সময়ৰ কথা। কুলি-কেতেকীৰ মিঠা মাতৰ সুৰত মন মতলিয়া হোৱা সময়ৰ কথা। ঢেঁকী-শালৰ ব্যস্ততা, গাৱঁৰ গাভৰু - আইসকলে পাল পাতি চাউল-চিৰা খুন্দাৰ ব্যস্ততা, কাহিলি পুৱাতেই ধান-বনা মিলত শাৰী পাতি ধান খুন্দোৱাৰ ব্যস্ততা, তাঁতশালৰ শিপিনীৰ গামোচাত ফুল তোলাৰ ব্যস্ততা, ঘৰৰ গৃহস্হৰ খেতি সামৰি ঘৰখনত বিহুটিৰ বাবে নিত্য-প্রয়োজনীয় সামগ্রী গোটোৱাৰ ব্যস্ততা। ওচৰৰ কেঞা-মহাজনৰ গোলালৈ গৈ বছৰৰ হিচাপ-নিকাচৰ ব্যস্ততা। মনলৈ আহিছে, ঢুলিয়াৰ " ঢোলৰ ধিনিকি-ধিন দাও" ৰগৰ, পেঁপাৰ - টিহিটি মাত, বাঁহীৰ কোমল সুৰে সকলোৱে শুনাকৈ বিহু অহাৰ বতৰা দিয়াৰ ব্যস্ততাপূৰ্ণ সময়বোৰৰ কথা।  সেয়েহে বিহুৱাই গায় -   অতিকৈ, চেনেহৰ মুগাৰে মহুৰা তাতোকৈ চেনেহৰ মাকো তাতোকৈ চেনেহৰ বহাগৰ বিহুটি নেপাতি কেনেকৈ থাকো। এইয়াই অসমৰ অতি আদৰৰ, অতি চেনেহৰ, বাপতি সাহোন বহাগৰ বিহু। বহাগ বিহুৰ কথা আহিলেই, গৰু বিহুৰ কথাও মনলৈ আহে। মুকলি পথাৰৰ একাঠু পানীত নামি, চিপ্ চিপিয়া বৰষুণত তিতি-তিতি, গৰুক মাহ- হালধি সা